بررسی سبک شناختی مجالس سبعه

مولوی سه اثر منثور به نام های مجالس سبعه، فیه مافیه و مکتوبات دارد که علیرغم ارزش ادبی و محتوایی، در مقایسه با آثار منظوم وی کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. در این پژوهش برآنیم که بدانیم مولوی نثرنویس چه ویژگی هایی در سبک نگارش خود دارد. مجالس سبعه، تنها اثر مولوی پیش از آشنایی با شمس است که مجموع هفت خطابه (مجلس) است. خطابه هایی با محوریت وعظ های دینی و اخلاقی که مولانا در جمع مردم بیان و احتمالاً سلطان ولد و یا حسام الدین چلبی آن ها را ثبت و ضبط کرده اند. زبان مولوی در مجالس ساه و زودیاب است و جملات عمدتاً دستورمند و طولانی هستند. هم چنین بسامد واژه های بسیط و افعال ساده بسیار بالاتر از سایر انواع است و عبارات عربی فراوان به کار برده است. از مضمون های پرتکرار مجالس سبعه می توان به نام و یاد حق تعالی، پیامبران مذمت دنیا و روز قیامت اشاره کرد.

Keywords:

نثر مجالس سبعه , سبک , زبان محتوا