مرگ دوستی در شعر احمد شاملو

در غیاب زندگی، مرگ هستی است و در نبود مرگ، زندگی، نیستی است از دیرباز ذهن بشر با مرگ در چالش بوده است وبیومتری (زیست سنجی)آدمی و کیفیت آن بصورت نقش مایه ای با بسامد فراوان در ادبیات معاصر ما، انعکاس یافته است. ادبیات جهان و آثار مکتوب بشری از دیرباز گویای واقعیتی انکار ناشدنی است، به این معنا که آدمی پیوسته در تلاش و جهد بوده تا به جد به مرگ و عواقب آن بپردازد. کهن ترین اثر مکتوب نیز، پیگیری راز جاودانگی و هراس از مرگ بوده است. گرچه قصد این مقاله بررسی این کشمکش نیست، اما تطور و بررسی مرگ در اشعار شاملو جزوجداب ترین موضوعاتی است که می تواند دست مایه ی پژوشگران ادبی قرار گیرد. در این مقاله سعی بر آن است که مرگ و برداشت های شاملو از این مقاله به خواننده انتقال یاد و به این امر اشاره گردد که شاملو به کدام نوع مرگ اندیشیده؟ ایا هم چون مولانا مرگ وزندگی را در حال تغییر و تبدیل به همدیگر می داند؟: آیا هم چون عارفان مرگ را زندگی جاودانه می پندارد؟ویا نگاهی دیگر به مرگ دارد؟

Keywords:

مرگ , شاملو , انسان