زهرا معینی فرد - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان

در این مقاله با استفاده از نظریات بینامتنیت، کارکردهای تصویر شراب و خوشه های تصویری مرتبط باآن یعنی جام و ساقی در غزل های مولوی تبیین می شود.از رهگذر بررسی شراب در دیوان شمس در می یابیم. شراب و مستی در سراسر غزلیات و حتی در مثنوی، در لحظه های جوش و خروش و شور شاعرانه، از اصلی ترین دست مایه های خلاقیت مولاناست. مولوی برای تکوین تصویر شراب گاه از ابتدایی ترین مراحل یعنی غوره، انگور تابش آفتاب و... آغاز می کند بررسی این مراتب چگونگی پیوند این تصویر را با نور و عشق در بستر مفاهیمی چون فنا و بقا و انگاره انسان کامل آشکار می سازد.انسجام این مفاهیم در پرتو بهره ای که مولوی از دیگر متون برده میسر گردیده است.

مولوی، بینامتنیت، شراب، نور، ساقی، جام