محمد مهدی تقی زاده - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد استهبان
افسون فروتن - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی طراحی محیط زیست

پیشینه توجه به ویژگی های منطقه ای و ملی به مدیریت آمایش سرزمین در برنامه ریزی های توسعه ، از دو زاویه دیرینگی و تازگی برخوردار است ، از آن جهت دیرینه است که به زمان حضور انسان در پهنه زمین و تعریف سرزمین و کنجکاوی نسبت به حیات باز می گردد و تازگی آن مربوط به یکصد سال اخیر است که عمدتا در نیمه سده اخیر آغاز گردید.آمایش سرزمین علمی است با رویکرد فضایی و منطقه ای به منظور شناخت توانمندی های توسعه با در نظر گرفتن قابلیت های مکانی ، تعامل آمایش سرزمین و توسعه فضایی هدفی چون عدالت جغرافیایی را دنبال می نماید که از طریق ایجاد رفاه اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی و سیاسی فراهم می آیند. در آمایش سرزمین، گردشگری به عنوان یک بخش ارزشمند و رشد یابنده در زمینه رهیافت اقتصادی مطرح بوده و دارای خطرات و هزینه های کمتری در زمینه سرمایه گذاری با توجه به در دسترس بودن منابع و پایین بودن قیمت ها در مقایسه با دیگر پروژه ها می باشد. امروزه گردشگری با توجه به دامنه تقاضا و نیازهای فضایی رو به توسعه داشته و از اهمیت و جاذبه خاصی،برخوردار است. این در حالی است که گردشگری برای به نتیجه رسیدن اهداف مورد نظر خود به پایداری و حفاظت محیط،احیا و ثبات اقتصادی جوامع و توسعه تجارت گردشگری در مقیاس کوچک به عنوان یک شیوه عمل وابسته است. برآورد این راهبردها تا زمانی امکان پذیر است که یک نگرش منطقه ای در زمینه آمایش سرزمین در تجمیع فعالیت های گردشگری وجود داشته باشد،تا با شناسایی مناطق مستعد و گونه های مختلف گردشگری،راهکارهای لازم در تبیین منطقه ای توسعه گردشگری اخذ گردد.در این راستا می توان امکان سنجی گردشگری را در یک منطقه جغرافیایی که شامل تعداد زیادی از عوامل اصلی و حیاتی برای توسعه می باشند در نظر گرفت که در آن جاذبه های بی نظیری که می تواند تعداد مناسبی از بازدید کنندگان غیر محلی را جذب کند وجود دارد.

آمایش سرزمین، صنعت گردشگری، فرآیند آمایش، آمایش جهان