محسن سرتیپی - استادیار دانشکده معماری و شهر سازی دانشگاه شهید بهشتی

بافتهای کهن شهری و روستایی کشور نماد فرهنگ و تمدن ایران زمین ؛ اسنادی مصور ازتاریخ و نمودهای محسوس هویت و تجربه نیاکان ما محسوب می شوند. این بافت ها در بر گیرنده ارزشهای معماری و شهرسازی و هویت ملی، نمایانگر خاطرات قومی و آثاری متعلق به تمامی نسلهای حاضر و آینده کشور است که در عین حال جایگزین ناپذیرنیز می باشند. وجود قومیت‌ها و اقلیم‌های متفاوت؛ این میراث را از تنوع بسیاری برخوردار نموده بطوریکه توجه به آنها غنای هویت ملی را بدنبال آورده واحساس عمیق و الهام بخش پیوند با گذشته و درک تجارب نسل های پیشین رافراهم می نماید. در حال حاضر کمتر کشوری در دنیا پیدا می‌شود که مجموعه‌ای چنین متنوع و با ارزش از میراث معماری و شهرسازی را بصورت یکجا داشته باشد و در موارد نادر برخورداری از چنین میراثی ، چون گنجینه‌ای گرانبها از آنها حفاظت می‌کنند. شرایط کنونی این بناها و بافتها به نحوی است که نمی‌توان نسبت به آنها بی‌تفاوت ماند و با توجه به اینکه احیاء آنها مسئله‌ای ضروری است طی سالهای اخیر اقداماتی برای حفظ و احیاء آنها صورت گرفته است.