امیراحسان کلانتر - تهران فرمانیه

توسعه از یک سو با صنعت و تکنولوژی و از سویی با تخریب و آلودگی ارتباط تنگاتنگ و ارگانیک دارد. سیمان یکی از کالاهای مهم و استراتژیک کشور و جزو مهمترین مصالح ساختمانی برای ساخت و سازها اعم از سبک و سنگین بوده که در ساختمان های کوچک تا سدهای عظیم و سایر طرح های عمرانی بزرگ مورد مصرف قرار می گیرد. صنعت سیمان یکی از صنایع پر مصرف انرژی پس از بخش های خانگی ، تجاری و حمل ونقل بشمار می رود . مصرف زیاد سوخت های فسیلی جامد ، مایع و گاز در کارخانجات این بخش و همچنین نیروگاه ها جهت تأمین برق مورد نیاز کارخانه های سیمان علاوه بر پر هزینه شدن تولید ، در ایجاد آلاینده های مختلف نقش مهمی را ایفا نموده است. صنایع ایران مصرف کننده حدود 29 درصد از کل انرژی مصرفی کشور بوده که پتانسیل صرفه جویی 20 تا 30 درصد را دارند. سهم مصرف انرژی در صنعت سیمان با ظرفیت سالانه حدود 30 تن بالغ بر 25 میلیون تن بشکه نفت خام می باشد که می توان با بهینه سازی مصرف انرژی در صنعت سیمان به کاهش آلودگی های زیست محیطی آن پی برد . افزایش تولید سیمان و کارخانه ها باعث افت کیفیت هوا و در نتیجه تهدید اکوسیستم های شکننده مناطق مختلف جهان شده است . گازهای سمی، آلاینده ها و ذرات خطرناکی که روزانه از کارخانه های سیمان در محیط اطراف رها می شود، این صنایع را با چالش زیست محیطی مهمی روبرو ساخته است

زیست محیطی، صنعت سیمان، آلاینده