عباس کشته گر - دانشجوی کارشناسی ارشد زراعت، گروه زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل
مهدی دهمرده - استادیار، گروه زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل
خشایار ریگی - دانشجوی سابق کارشناسی ارشد زراعت، گروه زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زابل
شیلا عبداللهی - دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی گروه زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه زاهدان

افزایش تولید محصولات کشاورزی برای هماهنگی با تقاضای روزافزون منابع غذایی اجتناب ناپذیر است (FAO, 2006) این امر باعث فشار بیش از اندازه بر منابع پایهای کشاورزی گردیده و پایداری این سیستم ها را تهدید می کند (حیدری شریف آباد و دری، 1380 ). کشاورزی پایدار به مدیریت صحیح منابع کشاورزی اطلاق می شود که در ضمن رفع نیازهای در حال تغییر بشری، کیفیت محیط زیست و ظرفیت منابع آب و خاک را نیز حفظ می کند (Philipp,2009). از اجزای کشاورزی پایدار میتوان سیستم جنگل-زراعی، مدیریت تلفیقی آفات، تناوب زراعی و کشت مخلوط را نام برد (Tsubo et al, 2005) کشت مخلوط شامل کشت دو یا چند گونه زراعی میباشد که شامل مخلوط گیاهان یکساله با یکساله، یکساله با چندساله و یا کشت گیاهان چندساله با سایر گیاهان چندساله میباشد (Caballero et al, 2001). کشت مخلوط به دلایل زیادی انجام میشود، مانند برخورداری از عملکرد بیشتر، جلوگیری از مخاطرات احتمالی، جلوگیری از حمله آفات، استفاده بهینه ازمنابع موجود، ایجاد تعادل در جیره غذایی انسان و عوامل مختلف دیگر (Yang et al, 2009) با توجه به فواید کشت مخلوط و شرایط آب و هوایی نامساعد منطقه ی سیستان، اجرای کشت مخلوط در این منطقه ضروری به نظر میرسد. در این مقاله به مرور چندی از عملیات کشت مخلوط در منطقه ی سیستان می پردازیم.

کشت مخلوط، ارزیابی، منطقه سیستان