تعیین مناطق مناسب جهت تغذیه مصنوعی آبهای زیرزمینی به روش پخش سیلاب از اهمیت بسیاری برخوردار می باشد که لازم است با دقت کافی و در حداقل زمان ممکن انجام شود. در این تحقیق از میان روشهای مختلف تغذیه مصنوعی، روش پخش سیلاب که در ایران کاربرد بیشتری دارد مورد بررسی قرار گرفت. این تحقیق در حوزه آبخیز سرپنیران با میانگین سالیانه بارندگی ۴۰۲ میلی متر که در محدوده جغرافیایی '۰۹,˚۵۳ تا '۳۰,˚۵۳ طول شرقی و '۵۲˚۲۹ تا '۰۹, ˚۳۰ عرض شمالی واقع شده، انجام گرفته است. برای مکانیابی پخش سیلاب از لایه های اطلاعاتی شیب، نفوذپذیری سطحی، ضخامت آبرفت، زمین شناسی(سازندها) و کاربری اراضی استفاده شده است. برای تهیه نقشه شیب، از نقشه توپوگرافی و مدل رقومی ارتفاع با مقیاس ۱:۲۵۰۰۰ سازمان نقشه برداری کشور استفاده شده است. برای تهیه نقشه نفوذپذیری از روش حلقه مضاعف شدت نفوذ تهیه و ابتدا به صورت نقطه ای سپس با روش درونیابی این نقشه تهیه شد وجهت تهیه نقشه ضخامت آبرفت، ابتد به صورت نقطه ای با استفاده از دادههای سطح آب چاه های مشاهده ای منطقه سپس با روش درونیابی تهیه شدند. نقشه کاربری اراضی نیز از جهاد کشاورزی پاسارگاد تهیه شد. لایه های اطلاعاتی بر اساس تابع هم پوشانی منطقی اشتراکی در GIS تلفیق شدند ومناطق مناسب برای پخش سیلاب مشخص شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که ۲/۳ درصد از کل مساحت حوزه جهت پخش سیلاب مناسب است. و در بررسی ارتباط بین پارمترهای مورد استفاده و مکان های مناسب نشان داد که عامل زمین شناسی(سازندها) عامل محدود کننده می باشد.