نقش آرای هها در معماری زمینه گرا و ایجاد هم پیوندی میان بناها

آرایه ها از دیرباز بخشی از هنرهای اصیل بوده اند، اما آرای هبندی آن گونه که در تکمیل صورت باشد و نه تنها راهی برای زدودن کاستی ها بیش تر در هنرهای سنتی رواج داشته است. آرای هها در معماری سنتی، از اصل یترین و مؤثرترین مؤلفه های وحد تبخش و محم ل انتقال مفاهیم، باورها و کیفیات به شمار م یآیند. اما در معماریامروز، به واسطه پیش رفتن به سمت سادگی فرم و رواج حذف آرایه ها، طراحان غالباً به راحتی نم یتوانند شعار ضد تزئینات )تزئین جنایت است و یا کم بیش است( راکنار بگذارند و این در حالیست که آرایه ها در فرهنگ معماری سنتی اهمیت بسیاری داشته و همواره جزئی از خوانش معماری در فرهنگ سنتی ما بوده اند.از سویی دیگر، رویکرد معماری زمینه گرا به دنبال توجه به زمینه و محیط کالبدی پیرامون اثر معماری می باشد و به ویژگی های خاص یک مکان و بهکارگیری آنها در طراحی معاصر توجه دارد؛ لذا تأمل در نحوه به کارگیری آرایه ها در معماری زمینه گرای معاصر از اهمیت خاصی برخوردار خواهد بود. چنان که به نظر می رسد اثر جدید در صورت داشتن بافت بصری هم گرا که عمدتاً حاصل آرایه ها و یا جزئیات کوچک است، می تواند با ساختمان های کهن تر مجاور سازگارتر گردد. تبیین نقش آرایه ها در نحوه هم پیوندی و هماهنگی بناهای معاصر با بناهای کهن تر پیرامون در ذیل رویکرد زمینه گرایی، مقصود مقاله حاضر می باشد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی تحلیلی است و ضمن رجوع به نمونه ها و شواهد موردی و میدانی، با تبیین جایگاه آرایه ها در معماری - سنتی، به نقش مؤثر آن در معماری زمینه گرا پرداخته و نتایج آن را به شکل پیشنهادات و راهکارهایی برای هماهنگ نمودن ویژگی های فرم و ترکیب پذیری آن با آرایه ها در صدد ایجاد هم پیوندی بهتر و معنادارتر میان بناهای جدید با زمینه کهن پیرامون ارائه نماید

Keywords:

آرایه , ه مپیوندی , معماری سنتی , معماری زمینه گرا