یاسر رحمانیان - کارشناسی ارشد دانشگاه علم و صنعت ایران
هاشم هاشم نژاد - دانشیار دانشگاه علم و صنعت ایران
محمدمهدی دانش - کارشناسی ارشد دانشگاه علم و صنعت ایران
حسین گودرزی - کارشناسی ارشد دانشگاه علم و صنعت ایران

از حدود بیش از سه هزار سال پیش تا دوره معاصر، معماری ایرانی متاثر از بوم و زمینهی خود بوده است  ولی ورود مدرنیته این روند را متوقف کرد و سبب ایجاد نوعی سردرگمی هویتی گردید تا برخی از طراحان چاره را یا در رجوع به گذشته و یا در قطع ارتباط با آن بدانند اما درکشورهای دیگری که همچون ایران از سابقهتمدن دیرینهای برخوردار بوده نوعی گفتگو میان معماری بومی خود و معماری جهان برقرار کردهاند. رویکرد منطقهگرایی انتقادی توسط کنت فرامپتون، راه سومی رابرای بهرهگیری از اصول معماری بومی و تکنولوژیهای جدید مطرح کرد. آثار معمارانی که با این نگرش توانستهاند در سالهای اخیر جایزههای معتبر معماری مانندجایزه پریتزکر یا نوبل معماری را به دست بیاورند خود گواه بر اهمیت چنین دیدگاهی در طراحی می باشد. و این پرسش مطرح میشود که آیا رویکرد منطقهگراییمیتواند به عنوان پلی بین معماری گذشته و معماری امروز برای طراحان عمل کند؟ و به چه صورت؟ هدف این پژوهش تحلیلیتوصیفی از نوع کیفی تفسیری و از - گونه پژوهش موردی،  ارائه و شناخت اصولی در طراحی متناسب با زمینه برای طراحان می باشد که نه تنها بنایی سازگار با زمینه طراحی کنند، بلکه قابل عرضه به دنیای معماری نیز باشد. در این پژوهش ابتدا اصول معماری منطقهگرایی انتقادی از دیدگاه کنت فرامپتون بیان میگردد و سپس با تحلیل نمونههای موردی، در نهایت راهکارها و اصول کاربردی این رویکرد در طراحی به ترتیب اولویت ارائه میگردد.  از جمله این راهکارها میتوان به فرایند تجریدسازی، ترکیب عناصر هویتبخش و روشهای ساخت اشاره کرد.

منطقه گرایی انتقادی، معماری بومی، تکنولوژی، پریتزکر