بهناز منتظر - کارشناس معماری، دانشگاه آزاد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران
مسعود رسولی لارمایی - کارشناس ارشد تکنولوژی معماری، دانشگاه هنر دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران

با گذشت زمان و ظهور بحران های زیست محیطی، طراحی پایدار در معماری به یک اصل تبدیل شده است. عواملی چون مصرف بی رویه ی انرژی های فسیلی درجهان و به تبع آن گرمایش عمومی کره زمین ، رشد روز افزون گازهای گلخانه ای در جو زمین که خود یکی از عوامل گرمایش نیز محسوب می شود ، آلودگی آب و هوا و خاک و ... ؛ توجه به اصل طراحی پایداری را بیش از پیش تاکید می کند.به همین جهت یکی از مباحث اخیر مطرح در معماری ، پایداری و به تبع آن طراحی مطابق با محیط است. بر اساس طرح OECD بناهای پایدار بناهایی هستند که کمترین تاثیرات مخرب را بر محیط های ساخته شده مصنوع و طبیعی مجاورو همچنین متن و زمینه کلی خود داشته باشند . در نتیجه رسیدن به معماری پایدار با تاکید بر زمینه گرایی میسر می شود. معماری زمینه گرا بیشتر متوجه مشخصاتفیزیکی یک منطقه است. زمینه گرایی دیدگاهی است که علاوه بر جنبه های صرفا کالبدی، به تدریج ابعاد انسانی وجنبه های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی نیز درآن مورد توجه قرار می گیرد . در نتیجه در طراحی پایدار، معمار و شهرساز باید در ابتدا ویژگیهای یک مکان زمینه را - به درستی دریابد و این پارامتر را مبحثی حیاتی در فرایند طراحی خود بداند . در نتیجه در معماری زمینه گرا ساختمان جز کوچکی از طبیعت پیرامونی خود می شود . این مقاله سعی بر این دارد تا با بررسی نمونه موردی اقلیم سرد ، به خصوص کندوان، و بررسی پایداری کران ها و ناپایداری بناهای جدیدالتاسیس، زمینه گرایی را به عنوان یکی از اصول اصلی پایداری معرفی کند .

زمینه گرایی ، معماری پایدار ، اقلیم سرد، روستای کندوان