نسرین باقرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری ،دانشگاه علوم و تحقیقات اصفهان
معین حسن حسینی - کارشناسی ارشد مهندسی عمران ، دانشگاه علوم و تحقیقات اصفهان
محمد مسعود - دکترای شهرسازی،دانشیار دانشگاه هنر اصفهان

در طول تاریخ معاصر تحولات بنیادی در زمینه معماری و شهرسازی در کشورمان شکل گرفته به طوریکه در شهرهای تاریخی ما تعامل نه چندان مطلوبی میان بافت تاریخی و اجزای جدید در آن دیده می شود.در گذشته ای نه چندان دور،ساختمان ها درکمال احترام به بناهای پیرامونی،در زمینه جای می گرفتند این در حالی است که معماری شهرها و بناهای هزار نقش و نگار امروز،نشان از بی توجهی یا سهل انگاری دوران معاصر ما به این موضوع دارد.ساخت وسازهای جدید در بافت تاریخی قبل از آنکه صرفا یک بنای معماری باشد،در بافت تاریخی به عنوان بخشی از شهر معرفی می شود که باید برای حفظ انسجام و تداوم با بخش های تاریخی پیرامون ازقواعد و ضوابط خاصی پیروی کند.یکی از مهم ترین و بنیادی ترین مباحث در طرح ساخت و سازهای جدید میان افزا در بافت های تاریخی رعایت اصول ضوابط ومعیارهای طراحی نماها و بدنه های بیرونی بناها می باشد.شاید به جرات بتوان ادعا نمود که در هرکدام از شهرهای تاریخی کشور،به ندرت می توان بناهای میان افزایی یافت که در طراحی نماهای بیرونی آنها در هماهنگی قابل قبولی با بافت پیرامون بوده در جهت حفظ انسجام و هماهنگی و نیز تداوم رشد و نمو بافت گام برداشته است و آشفتگی بصری ناهماهنگی در فرم ها،مصالح،الگوی بازشوها،هندسه خط آسمان و مشکلات فراوانی از این قبیل همواره دامن گیر بافت های مورد مداخله در این خصوص بوده است و این نشان از آن دارد که قواعد و اصول اولیه طراحی شهری در شکل دهی به معماری جداره های فضاهای شهری،معابر و لبه ها به صورت عملیاتی و اجرایی در نیامده و شاید هیچگاه آنچنان که باید محقق نشده اند یا کمتر تحقق یافته اند.در این پژوهش روش تحقیق دارای رویکردی تحلیلی و اسنادی است که با بهره گیری از منابع موجود به معرفی،طبقه بندی و تشریح مهم ترین معیارهای طراحی نماهای بیرونی و اندام های نمایان در ساخت و سازهای جدید در بافت تاریخی از جمله ورودی ها،خط آسمان،رخ بام و... می پردازد

بناهای میان افزا،بافت تاریخی،معماری،نما،جدار های شهری