ماریا خلیلی
مهران فرصت

زمینهگرایی دیدگاهی است که به ویژگیهای خاص یک مکان و بکارگیری آن در طراحی معاصر توجه دارد. یکی از عناصر موجود در زمینه جنس مصالح وترکیببندی مصالح است. در واقع ساختمان های موجود نمایانگر تکنولوژی عصر خود بوده و معمار باید با بهرهگیری از دستاوردهای نوین در مورد مصالح قابل بازیافت و بومی نسبت به ایجاد زیبایی بصری منطبق با بافت شهری و تعامل با زمینه اقدام نماید. بازیافت مصالح و تلاش در جهت استفاده هر چه بیشتر از مصالح طبیعی و بومی به ما در زمینهگرایی و ایجاد طراحی پایدار کمک میکند. این پژوهش با استفاده از روش کتابخانهای و بررسی برخی نمونههای موجود در استان مازندران به تعیین رابطه بین مصالح نوین قابل بازیافت و معماری زمینهگرا می پردازد. با توجه به شرایط رطوبت و بارندگی در این استان میتوان مصالح قابل بازیافت پانلهای سیمانی، ایستادرز فالزیپ، ارگانو سیلیکون، زایکوسیل و همپکریت را در معماری ساختمانها پیشنهاد داد.

زمینهگرایی، مصالح قابل بازیافت، صنعت ساختمان، معماری پایدار