جعفر طاهری - استادیار دانشکده معماری، شهرسازی و هنر اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد

آلودگی زیستمحیطی و بحران انرژی در سده بیستم، زمینههای پیدایش رویکردهای مختلف برای همسازی معماری با اقلیم را ایجاد نمود. بهرغم نادیده انگاشتن نقش انسان در برخی از این رویکردها،اخیراً نقش سبک زندگی انسان در حل بحرانهای زیستمحیطیمورد توجه قرار گرفته است. این مقاله در پی طرح گفتمانی نقادانه به رویکردهای اقلیمی، درباره ارتباط انسان با طبیعت و معماری است. پژوهش حاضر بر این موضوع تأکید دارد که معماری و زندگی پایدارو سبز در پناه اندیشه سبز میتواند سیستمی متعادل برای زیست پایدار و سالم انسان در زمین ایجاد نمایند. به عبارتی، راهبردهایفعال و غیرفعال اقلیمی، با مشارکت سبک زندگی سبز میتوانندسلامت پایدار انسان و طبیعت را در آینده ضمانت نمایند. از این منظر کنترل و نحوه مصرف انرژی به عنوان بخشی از سبک زندگی سبز، متکی بر توجه انسان به تغییر و اصلاح برخی شیوههای زندگی جمعی و فردی سیستمهای فعالیت، در معماری است. در نوشتار حاضر به برخی استلزامات طراحی مسکن، برای حمایت از این سبک زندگی اشاره شده است. همچنین این مقاله بر این موضوع تأکید داردکه مسأله حفظ و پایداری زیستبوم زمین بر اساس هر نوع راهبردی، در درجه نخست وابسته به توسعه و نظارت گفتمان علوم انسانی ازسبک زندگی انسانی، بر گفتمان مهندسی، برای همسازی و تعامل دوسویه انسان و طبیعت در سیستمی یکپارچه است

سبک زندگی سبز، اندیشه سبز، سیستم، انرژی، پایداری،معماری اقلیمی، مسکن