بهینهسازی فاصله بین ایستگاههای اتوبوس و تعداد آنها بوسیله الگوریتم ژنتیک چند هدفه برای کاهش زمان سفر مسافر

سیستم اتوبوسرانی بهعنوان یکی از انواع سیستمهای حملونقل عمومی میتواند نقش تأثیرگذاری در کاهش ترافیکهای شهری بهویژه در ساعات اوج تقاضا ایفا نماید. ناکارآمدی سیستم اتوبوسرانی باعث عدم ترغیب مردم به استفاده از آن و استفاده هرچه بیشتراز خودروهای شخصی میگردد که بهنوبه خود افزایش بار ترافیکی را به دنبال خواهد داشت. یکی از عواملی که بر کارایی سیستم اتوبوسرانی تأثیرگذار است، مناسب بودن فاصله و مکان قرارگیری ایستگاهها میباشد. برخی از عوامل مؤثر در تعیین فاصله بین ایستگاهها عبارتند از: فاصله پیادهروی مسافرین، زمان سفر، زمان انتظار مسافرین در ایستگاه و... ما در اینجا کاهش زمان کلی سفر شاملزمان پیادهروی، زمان انتظار و زمان حرکت اتوبوس را بهعنوان ملاک تعیین فاصله بهینه ایستگاهها مدنظر قرار داده و تابع مجموع زمان- های ذکرشده را بهعنوان تابع هدف در مدلسازی به کاربردیم. مدلسازی با استفاده از نرمافزار MATLAB و بهکارگیری الگوریتم ژنتیک چند هدفه انجام گردید. مدلسازی برای یک کریدور فرضی طراحیشده به طول 8 کیلومتر انجام شد و مشخص گردید که در ساعت اوج تقاضا، مدل میل به افزایش تعداد ایستگاهها تا حد ممکن دارد

Keywords:

اتوبوسرانی , الگوریتم ژنتیک چند هدفه , زمان سفر , عابران پیاده