بررسی عوامل موثربرزمان توقف اتوبوسهاه درایستگاه ها وپیش بینی آن درسیستم حمل ونقل اتوبوسرانی شهرتهران

زمان توقف اتوبوسها در ایستگاهها، یکی از پارامترهای تأثیرگذار برکیفیت برنامهریزی حمل و نقل در سیستم اتوبوسرانی است. شناسایی عوامل موثر بر زمان توقف اتوبوسها و پیشبینی دقیق آن علاوه بر ارایه برنامههای دقیق تر، منجر به ارایهسیاستهای مناسبی برای کاهشزمان توقف و افزایشرضایت مسافران سوار بر وسیله نقلیه و منتظر در ایستگاهها میشود. در این مقاله، با مطالعه سیستم اتوبوسرانی شهر تهران، عوامل بالقوه موثر بر زمان توقف اتوبوسها در ایستگاهها شناسایی شده و بااستفاده از تحلیل رگرسیونی، تأثیر بخشی از عوامل شناسایی شده مانند تعداد مسافران سوار و پیاده شده، بر زمان توقف اندازهگیری شده است. برازش توابع مختلف بر دادههای جمعآوری شده از سیستم اتوبوسرانی شهر تهران، تابع غیرخطی از تعداد مسافران سوار و پیاده شده، بدون درنظر گرفتن جنسیت مسافر و دری که از آن پیاده یا سوار میشوند را به عنوان مناسب ترین تابع برای پیشبینی زمان توقف با ضریب تعیین 78/9درصد نتیجه داده است. همچنین بررسی میکروسکوپی فرآیند توقف و تحلیل آماری پارامترهای موثر بر آن مانند زمان و تعداد مسافران سوار و پیاده شده منجر به توسعه مدل شبیهسازی گسسته پیشامدی از فرایند توقف اتوبوسها در ایستگاهها شده است. از مدل شبیهسازی طراحی شده برای بررسیتأثیر سیاستها و عوامل دیگریکه امکان مطالعه آنها بر اساس دادههای جمعاوری شده نیست، از قبیل نحوه پردا ختکرایه بر زمان توقف استفاده شده است. تحلیلها نشان میدهد تغییر در نحوه پ رداختکرایه از سیستم بلیت کاغذی به پرداخت الکترونیکی حدود ۲۳ درصد زمان توقف اتوبوسها را در ایستگاههاکاهش میدهد

Keywords:

زمان توقف , سیستم حمل و نقل اتوبوسرانی , شبیه سازی گسسته پیشامد , تحلیل رگرسیونی