بررسی تأثیر سرعت بر نشست خط در راه آهنهای سریع السیر

توسعه راه آهنهای سریعالسیر در سالهای اخیر، نیاز به تحقیقات برا ی ایجاد درک جام عت ری از خصوص یات و رفتارسیستم راه آهن در اثر افزایش سرعت را ضروری کرده است. یکی از پارامترهای اساسی تأثیرگذار بر خروج از خط در راه آهنهای سریع السیر، تغییرشکل روسازی خط در اثر افزایش سرعت است. در این تحقیق، اثر افز ایش سرعت بر نشست خط، بهعنوان مهمترین معیار طراحی و بهرهبرداری از راه آهن های سریعالسیر مورد بررسی قرار گرفته است.برای انجام این تحقیق، ابتدا مدل عددی از سیستم راه آهن بر اساس روش اجزای محدود ساخته شده است. اعتبارسنجیمدل با مقایسه نتایج حاصل از تحلیل مدل عددی در شرایط رفتار خطی و غیر خطی لایههای سیستم حائل ریل و دادههای بهدست آمده از بررسیهای میدانی در مواجهه با عبور قطارها با سرعتهای مختلف، صورت گرفته است. در این تحقیق نشان داده شد که رفتار خط با فرض رفتار غیر خطی سیستم حائل ریل بهطور قابل ملاحظ های نسبت به فرض الاستیک خطی آن واقعیتر پیشبینی میگردد. با انجام این تحقیق، بازه بحرانی اختلاف نتایج منطبق بر دو فرض رفتاریاشاره شده خاک تعیین شده و مشخص گردید که در بازه سرعت 120 تا 180 کیلومتر بر ساعت، نتایج حاصل از تحلیل غیر خطی سیستم ریلی ( نشست حقیقی) به میزان 65/98درصد با نتایج حاصل از تحلیل مدل الاستیک خطی اختلاف داشته است. پس از اعتبار سنجی مدل ساخته شده، با آنالیز حساسیت مدل، تأثیر سرعت قطارهای عبوری بر نشست خط موردبررسی قرارگرفته است. بر اساس نتایج این تحقیق، سرعت بحرانی قطار برمبنای پارامتر نشست خط بهدست آمد. نتایج حاکی از آن است که به طور کلی با افزایش سرعت تا 140 کیلومتر بر ساعت، نشست خط افزایش یافته و پس از آ ن به طور کلی افزایش سرعت منجر به کاهش نشست میگردد.

Keywords:

سیستم ریلی , قطارسریع السیر , تحلیل دینامیکی , تاریخچه زمانی , غیرخطی