مقایسه انواع کارکردهای توجه رانندگان با حادثه و بدون حادثه و ارتباط آن با سن

نقص در توجه و تمرکز ، یکی از علل بزرگ سوانح ترافیکی محسوب میشود و علت بین 20 تا 50 درصد سوانح شامل شکلهایی از کم توجهی و حواس پرتی است. این پژوهش به دنبال بررسی تأثیر انواع مهارتهای توجه بر رانندگی ایمنبوده است. بنابراین ،اقدام به اندازهگیری و مقایسه توجه متمرکز و پراکنده و تحمل توجه دو گروه راننده با حادثه و بدون حادثه کرده است. دو گروه مورد مطالعه شامل 155 راننده با بیش از یک حادثه رانندگی با تقص یر و 145 رانندهبدون حادثه، که هر دو گروه بیش از 2 سال سابقه رانندگی فعال داشتند و به روش همتاسا زی گروهی وارد پژوهش شده بودند، به کمک آزمونهای توجه متمرکز و پراکنده، آزمون استروپ و آزمون عملکرد پیوسته، توجه انتخا بی، پراکنده و گوش به زنگی آنها مورد سنجش قرار گرفت. میزان پاسخ صحیح در آزمون همخوان و ناهمخوان استروپ ،زمان واکنش به محرک در همخوان و ناهمخوان استروپ و پاسخ صحیح در توجه متمرکز و پراکنده بهطور معن یداری بین گروه بدون حادثه و با حادثه تفاوت داشت. بین سن و زمان واکنش در همخوان و ناهمخوان استروپ و توجهمتمرکز ارتباط مثبت و معنیداری وجود داشت. اما بین سن و پاسخ صحیح همخوان استروپ و توجه متمرکز و توجه پراکنده ارتباط منفی معنیداری وجود داشت.آزمونهای شناختی توجه میتواند رانندههای ایمن را از رانندههای مستعد حادثه تشخیص دهد. همچنین لازم است به افت تواناییهای شناختی توجه در نتیجه افزایش سن دقت گردد. اما بهدلیل محدودیتهای هنجاریابی این نوع آزمونها در تعمیم نتایج، بایستی احتیاط شود

Keywords:

توجه انتخابی , تقسیم توجه , تحمل توجه , تصادفات رانندگی