جبارعلی ذاکری - دانشیار، دانشکده مهندسی راه آهن، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
مریم فخاری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی راه آهن، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران

درز ریلها در قوسهایی با شعاع کمتر از 400 متر در راهآهن بهدلیل عدم امکان ت أمین مقاومت جان بی خط ، جوشکا ری نمیشوند. باقیماندن درزها در خط باعث افزایش هزینهها و حجم فعالیتهای نگهداری میشود. همچنین باعث ظاهر شدنخرابیهایی نظیر تغییر شکل پلاستیک تاج ریل، شکستگی تراورس، خرابی پابندها و بهطورکلی زوال سریع هندسه قائم و افقی خط میگردد. در این مقاله، ابتدا راهکارهای افزایش مقاومت جانبی بررسی شده و یک ی از راهکاره ا که استفاده از طرح ابتکاری تراورس اصطکاکی (که در آن سطح زیرین تراورس به جای مسطح بودن، به صورت زیگزاگی بر جسته شده تامقاومت جانبی ناشی از سطح زیرین تراورس افزایش یابد) میباشد، تشریح شده است. در این مقاله تأثیر این نوع تراورس با انجام آزمایشهای تعیین مقاومت جانبی خط بررسی شده است. آزمایشهای انجام شده بهصورت آزمایش تراورس منفرد بوده و نتایج آن نشان داده است که مقاومت جانبی خط با تراورس اصطکاکی در مقایسه با تراورس عا دی در حدود 59/1 درصد افزایش مییابد.

خط آهن ، پایداری جانبی خط آهن ، مقاومت جانبی تراورس ، آزمون آزمایشگاهی