نگار مسعودی - گردآوری و تحقیق
مهدوی - استاد مربوطه

موسیقی اقوام هر کشور از مهمترین پشتوانه های فرهنگی، هنری و تاریخی آن کشورندهمبستگی میان قومیت ها مادام، تا پابرجا ماندن موسیقی آن ملت پایدار است.و وای به آن روزی که موسیقی نواحی ایران به دست فراموشی سپرده شوند که آن روز، بهدرستی لحظه مرگ داشته هایمان است. مقاله پیش رو نگاهی است اجمالی به ساز آیینی تنبور که بخش عمده ای از روزهای زندگیم با نغمه های اهورایی اش عجین گشته و همچنین رابطه ناگسستنی اش با آیینیارسان و اقوام اهل حق که قسمت عظیمی از مقامات تنبور را سینه به سینه و نسل به نسل از مریدی به مریدان و از استادی به شاگردان منتقل و حفظ کرده اند.در ابتدا نگاهی کوتاه و کلی دارم به تعریف و پیشینه تاریخی تنبور و پس از آن بیان توضیحاتی در رابطه با مناسک و مراسم آیینی اقوام اهل حق و توصیفاتی در خصوصپیران و بزرگان این آیین. تنبور از دسته سازهای زهی است که عمدتا با چهار انگشت دست راست و به ندرت با پنج انگشت نواخته می شود دارای تمی موزون و بدون وزن و در بعضی مقامهای آناوزان بصورت سنگین و فراخ میباشد .کاسه تنبور بیضی شکل و دسته ای نسبتا بلند دارد . دارای 31 الی 31 و حداکثر 31 دستان ) پرده بوده و فواصل آن نزدیک به پرده 3( و نیم پرده) 2 است.