سازگاری برخی گونه های درختی متداول برای جنگلکاری در مناطق خشک (مطالعه موردی: منطقه ده امام شمال شهرستان پاکدشت)

جنگلکاری در کوهپایه های خشک حاشیه بیابان با دشواری های فراوانی روبروست. در طراحی این جنگلکاری ها اصل اول سازگاری گونه های پیشنهادی و بردباری آنها به تنش خشکی است. برای شناسایی گونه های سازگار، مطالعه درختان کاشته شده که چندین سال در چنین شرایطی ادامه حیات داده اند راهگشا است. در این پژوهش وضعیت رشد و شادابی گونه های مختلف درختی کاشته شده در منطقه آرامستان ده امام پاکدشت (جنوب شرقی تهران)، که در شرایط متوسط و ضعیف به لحاظ تامین نیاز آبی بوده و برخی از آنها دچار تنش خشکی هستند، مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج برای برنامه ریزی و مدیریت جنگلکاری در مناطق خشک با شرایط حداقل آبیاری، مورد استفاده خواهد بود. منطقه مطالعه دارای ارتفاع 1200 تا 1250 متر از سطح دریا و میانگین بارندگی سالانه 145 میلیمتر است. مقایسه آماری رتبه بندی شاخصه های مختلف 9 گونه غیربومی کاشته شده نشان داد که گونه های مختلف به لحاظ رشد و شادابی داری اختلاف معنی داری هستند، به طوریکه بهترین وضعیت مربوط به گونه زیتون تلخ و نامناسب ترین وضعیت مربوط به گونه سرو نقره ای است. گونه های سرو خمره ای و زیتون وضعیت بهتری در مقایسه با کاج تهران و توت دارند و گونه های نارون، اقاقیا و زبان گنجشک نیز در شرایط حدواسط این دو گروه قرار دارند.

Keywords:

جنگلکاری , مناطق خشک , زیتون تلخ , پاکدشت