سیدحسین حسینی ولشکلایی - کارشناس ارشد برنامه ریزی گردشگری-اکوتوریسم، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه مازندران

در دو دهه اخیر، آموزش گردشگری با برنامه های آموزشی متنوع و در سطوح گوناگون یک سرعت شتابان به خود گرفته مخصوصاً در کشورهایی که به گردشگری به عنوان یک پدیده اقتصادی- اجتماعی نگاه می شود. ا نتخاب شعارهای سالانه سازمان به یونسکو در طول ده سال اخیر با عنوان آموزش برای زیستن و آموختن برای هم زیستی به عنوان شعار جهانی نشان از اهمیت امرآموزش در زندگی انسان دارد. یادگیری بازدیدکنندگان هدف اصلی در تقریباً همه تعاریف اکوتوریسم است. با این حال، نظریه پردازی و پژوهش در آموزش بازدید کننده تا حد زیادی به رفتار محدود شده است و سنت های یادیگری و آموزش و پرورش تنها در یکی از اکوتوریسم، یعنی، اکوتوریسم حیات وحش متمرکز شده اند. توریست های طبیعت، یکی از ایده ال ترین افراد جهت آموزش های زیست محیطی می باشند. آنها دوست دارند رفتار حیوان یا گیاه را به عنوان چالش های پیش رو این ذخایر طبیعی و حفاظت از آنها را بدانند بسیاری می خواهند در مورد اقتصاد، سیاست، موضوعات اجتماعی پیرامون مناطق حفاظت شده اطلاعات کسب کنند فقدان راهنمایان تربیت یافته برای طبیعت مانع علت توسعه به شمار می آیند. لذا با توجه به اهمیت و عملکرد اکوتوریسم و وجود انواع اکوتوریست ها نیاز به روش ها و مدل هایی برای آموزش این طیف از گردشگران ضروری به نظر می رسد. مقاله حاضر با رویکرد تبیینی و با روش توصیفی تحلیل محتوا و با جستجو و کنکاش از منابع کتابخانه ای و اینترنتی به مطالعه ی جایگاه آموزش و عوامل مؤثر بر آن پرداخته است. از نتایج این مقاله مواردی مانند: اهداف آموزشی، برنامه درسی، نقش راهنما، فعالیت های یادگیری و آموزش، نوع شناسی اکوتوریسم و شناخت بنیان های فلسفی و شیوه های یادگیری و هدف هر یک از ا نواع اکوتوریسم (حیات وحش، ماجراجویی و اکوتوریسم مبتنی بر جامعه) در آموزش یادگیری اکوتوریست ها ضروری به نظر می رسد.

گردشگری، آموزش، اکوتوریسم حیات وحش، اکوتوریسم ماجراجویانه، ا کوتوریسم مبتنی بر جامعه محلی