زهرا نوغانی - پژوهشگر باغ گیاه شناسی ملی ایران، کارشناس ارشد مهندسی منابع طبیعی
سهیلا اشرافی - پژوهشگر باغ گیاه شناسی ملی ایران، کارشناس ارشد باغبانی
مریم پالیزدار - پژوهشگر باغ گیاه شناسی ملی ایران، دانشجوی دکتری زراعت اصلاح نباتات
مهدی افراز - کارشناس سازمان جنگلها و مراتع کشور، دانشجوی کارشناسی ارشد جنگلداری

فضای سبز شهری یکی از منابع تأمین کننده نیازهای روحی بشر در شهرها است. افزایش جمعیت و به دنبال آن افزایش تقاضای آب به همراه کاهش منابع آبی، یکی از مشکلاتی که گسترش فضای سبز را با دشواری روبه رو کرده است. از سوی دیگر در ایران بالای 85 درصد آب استحصال شده سالانه کشور در بخش کشاورزی مصرف می شود که دارای بهره وری کمتر از 30 درصد می باشد. از طرفی اهمیت موضوع برای سطوح بالای تصمیم گیری و سیاست گذاری کشور به صورت شفاف برجسته نشده است. در سال های اخیر روش هایی برای استفاده بهینه از آب ابداع شده که اصطلاحاً به آن زیرای اسکیپینگ گفته می شود. استفاده از گیاهان مقاوم به کم آبی در فضای سبز شهری یکی از این روشهاست. عمده فضاهای سبز شهری در مناطق خشک و نیمه خشک قرار دارند که در همه این شهرها کمبود آب بحران امروزی و تهدید جدی می باشد. بنابراین در طراحی فضای سبز این محدودیت باید به طوری جدی مدنظر قرار گیرد و برای کاهش مصرف آب و افزایش بهره وری برنامه ریزی لازم انجام شود. با توجه به این که ایران از نظر تنوع گیاهی بسیار بالا بوده از این رو در انتخاب گونه جهت درختکاری در مناطق مختلف اکولوژیکی هیچ مشکلی وجود ن خواهد داشت ضمن این که می توان از گونه های خارجی که در آزمایشات سازگاری موفق بوده اند نیز استفاده نمود. از این رو مقاله حاضر علاوه بر موضوعات فوق به معرفی تعهدادی از درختان و درختچه های بومی و غیربومی مقاوم به خشکی مناسب فضای سبز، خصوصیات گیاهشناسی، اطلاعاتی در مورد خاستگاه اصلی، پراکنش جغرافیایی و نحوه تکثیر آنها می پردازد.

فضای سبز، افزایش جمعیت، مقاوم، تنوع گیاهی، زیرای اسکیپینگ، گیاهشناسی، بومی