عطاءاله عبدالغفاری - کارشناس ارشد MBA، دانشکده مدیریت، علم و فناوری، دانشگاه صنعتی امیرکبیر
مهشید روحیه - کارشناس ارشد - MBA، دانشکده مدیریت، علم و فناوری، دانشگاه صنعتی امیرکبیر
رامین نجف پور - کارشناس ارشد مدیریت سیستم و بهره وری، دانشگاه صنعتی مالک اشتر

هماهنگی به معنی هم سوئی، سازگاری و تناسب با جهتی خاص است به عبارت دیگر تطابق داشتن یک کیفیت با کیفیت دیگر و در جهت خاص که به هدف مشترک می انجامد. هماهنگی می تواند هم در سطح عملیاتی و هم در سطح استراتژیک و هم بین این دو سطح برقرار شود. منظور از هماهنگی در سطح استراتژیک، همخوانی و انطباق استراتژی های سطوح پائین تر سازمان و استراتژی های کارکردی، با استراتژی کلان سازمان می باشد. این هماهنگیجنبه های متفاوت دیگری را نیز در بر می گیرد که اصطلاحا هماهنگی درونی و بیرونی گفته می شود. در این مقاله به تبیین نظری هماهنگی میان استراتژی های سازمان با استراتژی های کارکردی سازمان از روبکردهای مختلف پرداخته می شود و بر این اساس یک مدل و چارچوب مشخص برای انتخاب استراتژی سطوح پایینتر در جهت انجام استراتژی سطوح بالاتر و همچنین در جهت اجرای حداکثری هر دو استراتژی صادرات و تحقیق توسعه در راستای استراتژی رقابتی سازمان ارائه می گردد. بدین منظور از رویکردهای نظری استراتژی های سازمان، استراتژی تحقیق و توسعه و استراتژی صادرات از دیدگاه های مختلف هماهنگی بررسی می گردد.

هماهنگی، استراتژی، تحقیق و توسعه، استراتژی سازمان، استراتژی تحقیق و توسعه، استراتژی صادرات