ارائه چارچوبی برای معرفی سطوح مختلف انتقال تکنولوژی با سرمایه گذاری مستقیم خارجی FDI در کشورهای درحال توسعه

با توجه به تاثیر زیاد انتقال تکنولوژی بر رشد اقتصاد کشورهای در حال توسعه، انجام اقداماتی برای جذب این سرمایه ها از کشور صادر کننده تکنولوژی و جذاب نشان دادن این کشورها برای سرمایه گذاری امری ضروری بنظر می رسد. انتقال تکنولوژی یکی از جنبه های مهم در فرآیند توسعه ظرفیت های بومی در تعاملات جهانی- محلی است. انتقال تکنولوژی یکی از موثرترین راه های پیشرفت و تولید تکنولوژی های جدید از کشورهای صاحب تکنولوژی به کشورهای در حال توسعه می باشد. انتقال تکنولوژی با مکانیزم هایی از جمله: سرمایه گذاری مستقیم خارجی(FDI)، سرمایه گذاری مشترک، اعطای گواهینامه ها، همکاری های مشترک شرکت ها، قراردادهای مشترک، صادرات کالا، همکاری برای توسعه و پیشرفت صورت می گیرد. سرمایه گذاری مستقیم خارجی نقشی مرکزی را در انتقال تکنولوژی از کشورهای توسعه یافته بازی می کند، لذا برای کشورهایی چون ایران که در زمره کشورهای در حال توسعه محسوب می شود بستر سازی برای جذب سرمایه ها امری است که ضامن پیشرفت و توسعه این کشورها می شود.امروزه شرکت های چند ملیتی(MNEs) منبعی مهم برای انتقال تکنولوژی و از ابزارهای اصلی سرمایه گذاری مستقیم خارجی است. انتقال تکنولوژی از طریق شرکت های چند ملیتی شامل کالاهای سرمایه ای، کالاهای جدید، تکنولوژی های نوظهور، دانش های جدید و مهارت های مدیریتی می شود که منجر به پیشرفت اقتصادی کشور میزبان (کشور دریافت کننده تکنولوژی) می گردد. انتقال تکنولوژی از طریق شرکت های چند ملیتی با چشم اندازی در سطح خرد، باعث مطالعه در سطح شرکت ها می شود.این مقاله چارچوبی مفهومی و شواهدی تجربی برای انتقال تکنولوژی با شاخص FDI را با چشم اندازی یکپارچه حاصل از تجزیه و تحلیل کلان و محلی ارائه می دهد. این نگرش به شناسایی چهار سطح مختلف انتقال تکنولوژی که ممکن است رخ دهند، می پردازد. همچنین در این تحقیق نشان می دهد که انتقال تکنولوژی ناشی از FDI ممکن است به عنوان عاملی معکوس در شرکت های محلی، دانشگاه ها، مراکز تحقیق و انجمن های صنعتی تاثیر بگذارد.

Keywords:

انتقال تکنولوژی , سرمایه گذاری مستقیم خارجی FDI , شرکتهای چندملیتی