حبیبه رافتی سخن گو - دانشجوی کارشناسی ارشد موسسه غیرانتفاعی اقبال لاهوری مشهد ایران
محیا چشمه نور - دانشجوی کارشناسی ارشد موسسه غیرانتفاعی اقبال لاهوری مشهد ایران
زینب حسن زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه معماری واحد مشهد دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد ایران
امیر صمد قدس - استادیار گروه عمران واحد مشهد دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد ایران

انسان همواره در جهت خلق فضاهای بزرگتر به دنبال پیشرفت در تکنیکهای ساخت بوده که این مهم امروزه با بکارگیری سازههای مختلف از جمله سازه فضاکار میسر میشود. سازههای فضایی شکلهای هندسی منظمیهستند که در کنار یکدیگر تکرار شده و با اتصال مکرر این اجزا شبکهای مستحکم و یکپارچه با ساختاری سه بعدی ایجاد میکنند. در گذشته نیز معماران با بکارگیری پیمون در ساخت به زیبایی، عملکرد و سازه بنا پاسخ میدادند و با استفاده از آن انواع طاقها و گنبدها را برای پوشاندن دهانههای بزرگ میساختند تا جلوهی آسمان را در سر پناه بالای سر خود ببینند. در این مقاله ابتدا به معرفی سازه فضا کار و انواع آن پرداخته و سپس با مقایسه مباحث پیمون و مدول در عصر گذشته و مدرن و شناخت عناصر معماری سنتی و راهکارهای آن به تلفیق سازههای سنتی ایران و سازههای مدرن امروزی پرداخته شده است تا بلکه بتوان روح معماری گذشته را در ساختمانهای امروز جاری و ساری کرد

سازه فضاکار ، معماری ایرانی ، مدولار ، پیمون ، کاربندی ، گنبدایرانی