مسیریابی چند گانه با استفاده از الگوریتم DSR برای بهبود کیفیت خدمات و بازسازی مسیر در شبکه های رادیوشناختی

شبکه های رادیوشناختی از کاربرانی تشکیل شده اند که مجهز به دستگاه های فرستنده/گیرنده با قابلیت تغییر مشخصات و پارامترهای رادیویی خود هستند. این قابلیت انعطاف پذیری شبکه را افزایش داده و باعث می شود کاربران شبکه بتوانند به صورت فرصت طلبانه از قسمت های بلااستفاده طیف مجوزدار استفاده کنند. نعطاف پذیری دسترسی به طیف فرکانسی در این شبکه ها باعث پیچیده شدن پروتکل های ارتباطی لایه های مختلف مانند مسیر یابی می شود . پروتکل های مسیر یابی مختلفی تاکنون طراحی شده است که برای انتقال داده ها تنها از یک مسیر بهینه استفاده می کنند. اما استفاده نداوم از یک مسیر باعث می شود انرژی نودهای موجود در آن مسیر سریع تر از سایر نودهای شبکه مصرف شود و در مدت کوتاهی دسترسی به نودهایی که در همسایگی نودهای مسیر اصلی قرار گرفته اند امکان پذیر نباشد. گروهی از پروتکل های مسیر یابی به نام مسیر یابی چند گانه کلاسی از الگوریتم های مسیر یابی را معرفی می کند که ترافیک شبکه را با توجه به کیفیت هر مسیر روی چندین مسیر تقسیم می کند به این ترتب از منابع سیستم به بهترین نحو استفاده شده و کیفیت خدمات لازم برای هر کاربرد نیز فراهم می شود. در این مقاله یک پروتکل مسیر یابی چند گانه با استفاده از الگوریتم DSR در شبکه های رادیوشناختی با توجه به معیارهای تعداد پرش ها و احتمال تداخل با کاربران اولیه را بررسی کرده و مسیرهای بهینه را با در نظر گرفتن معیارهای فوق انتخاب می کند.

Keywords:

شبکه های رادیوشناختی , طیف فرکانسی , پروتکل های ارتباطی , مسیر یابی چند گانه