سمیرا دوست محمدی - مربی، گروه جغرافیا، دانشگاه پیام نور
سمیه دوست محمدی - مربی گروه کشاورزی دانشگاه پیام نور

امروزه با تبعیت از الگوهای کلاسیک توسعه و پیروی کورکورانه از مدلهای کلیشه ای توسعه شهری که نسبت به شرایط و خصوصیات بومی و توسعه پایدار شهری بی اعتناست نه تنها شرایط ناپایداری را در شهرها پدید آورده بلکه ناپایداری اطراف را نیز به دنبال داشته است. عبارت توسعه پایدار به معنی سنتی نگهداری منابع و استفاده عاقلانه از آنها است . توسعه پایدار یک تغییر اقتصادی-اجتماعی است که سیستمهای اجتماعی و اکولوژیکی را در اجتماعات و جوامع مربوطه از بین نمی برد . کاربرد موفق آن نیازمند سیاست، برنامه ریزی و فرآیند آموزش اجتماعی یکپارچه است و توانایی سیاسی آن بستگی بهحمایت همه جانبه مردم دارد و از طریق دولت ها و مجامع اجتماعی و فعالیت های خصوصی آنها اعمال می شود .بنابراین توسعه پایدار به معنای توسعه ای هماهنگ و همسو با طبیعت است و توسعه ای است که نیازهای حال حاضر را برآورده کند، بدون اینکه توانایی نسلهای آتی را در برآوردن نیازهای خود به مخاطره اندازد. در فرآیند توسعه پایدار، سیاستهای اقتصادی، مالی، تجاری، کشاورزی، شهری و صنعتی به گونه ای طراحی می شود که توسعه اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی را برای کشور تداوم بخشد.

توسعه، پایدار، اقتصادی، شهری، منابع