سمیه لقمانی فر - کارشناس ارشد شیمی،کارشناس آموزش شرکت بازارگسترپگاه منطقه یک
مریم کاظمی ایمن آبادی
سیده مینا صانع بخش دوست

امروزه دانش به عنوان قدرت و منبعی ارزشمند در سازمان های آموزشی تلقی می شود و از با اهمیت ترین سرمایه های یک سازمان آموزشی، کارکنان دانشگرا، دانشورز، خلاق و مبتکر آن هستند که با خلق فرآیندهای سازمانی نوین، فن آوری های جدید، سازمان ها را به مزیت رقابتی پایدار رهنمون می نمایند. لذا برای حرکت سازمان های آموزشی به سوی مزیت رقابتی پایدار و دستیابی به اندوخته های دانشی، آموزش و کارآمد کردن کارکنان در راستای ایجاد دانش و مدیریت آن امری ضروری به حساب می آید. اما آنچه در بهسازی منابع انسانی اهمیت دارد، این است که بهسازی منابع انسانی تنها با آموزش های فنی و تخصصی و یادگیری محض حاصل نمی شود، بلکه باید در کنار توسعه آموزش کارکنان، به ابزارها و سیستم های مدیریتی نوین، تکنیک ها و اصول نو نیز توجه داشت، تا بدین وسیله دانش ایجاد شده در کارکنان را مدیریت نمود. یکی از این سیستم ها، در سازمان های آموزشی دانش محور، سیستم مدیریت دانش می باشد، که به عنوان رویکردی نظام مند در شناسایی، ایجاد و ارزش گذاری دانش سازمان، سطح بندی و به اشتراک گذاشتن این دارایی و استفاده از دانش و آموخته های آن مطرحمی شود. بر این مبنا سازمان های آموزشی با استقرار سیستم مدیریت دانش، می توانند نقش مهمی در آموزش و بهسازی منابع انسانی در راستای کشف و خلق دانش، مشارکت دانش، سازماندهی دانش، کاربرد دانش و ارزیابی عملکرد دانش ایفانمایند. در یک اقتصاد مبتنی بر اطلاعات، دانش جزو دارایی های کلیدی سازمان محسوب می شود . تولید محصولات و یا خدماتجدید و یا تولید محصولات و خدمات موجود در بازار با هزینه ای کمتر از رقبا بر پایه دانش صورت می گیرد. دانش در ارتباطبا چگونگی انجام فعالیت ها به صورت کارا و اثربخش و به شیوه هایی که سازمان های رقیب نمی توانند از آن کپی برداری کنند یکی از منابع اصلی سودآوری سازمان هاست . برخی از اندیشمندان این حوزه معتقدند که این گونه دارایی ها ) دانش (اگر مهم تر از دارایی های فیزیکی و مالی نباشند، به همان اندازه برای برتری و بقای سازمان اهمیت دارند.

دانش، مدیریت دانش، بهسازی منابع انسانی، سازمان های آموزشی