مسعود اسدی محل چالی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی

یکی از پیش فرض های اصلی پیرامون مفهوم شهرسازی فرهنگ گرا لزوم توجه به علایق مردم به مثابه کنشگران اصلی در اجتماع های محلی می باشد در این رویکرد مردم با اتکا بر توان خویش اجتماعات خود را سامان می بخشند و بر آن مدیریت می نمایند. البته مردم در تمام جوامع برای این منظور توانمند نیستند لذا برای تحقق حکمروایی خوب شهری به همراه مردم و در معنای والای آن توسط مردم باید ایشان را در متن مدیریت شهری دخیل نمود و با سیاست تمرکززدایی برای مردم جایگاه خاصی در بدنه برنامه ریزی و مدیریت شهر قائل شد. امروزه در مباحث مرتبط با توسعه، مفهومی تحت عنوان «توانمندسازی اجتماع محور» مورد اشاره قرار می گیرد مفهومی که به زبان ساده به پروژه ها و فرایندهایی اشاره دارد که هدف کلیدی آنها عبارت است از افزایش توانایی عمومی ساکنان یک منطقه نسبتا محروم در خود اتکایی برای ارتقاء وجوه مختلف شاخص های توسعه شهری . هدف از این تحقیق تبیین اصول و روش هایی است که بتوان از آن طریق به توانمندسازی مردم در اجتماع های محلی در راستای ارتقاء حکمروایی خوب شهری و توسعه محله ای پرداخت. نتیجه تحقیق در پایان بر این نکته تاکید می کند که «توانمندسازی اجتماع محور» تنها زمانی یک رویکرد کارآمد تلقی می شود که در عمل منجر به توسعه انسانی و افزایش سرمایه اجتماعی در جامعه محلی مورد نظر شود.

شهرسازی فرهنگ گرا، توانمندسازی اجتماع محور، حکمروایی خوب شهری، سرمایه اجتماعی