سمانه رحیمی مدیسه - دانشجوی کارشناسی مهندسی شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان
فرانک ترکزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات کرمان
صادق رحیمی مدیسه - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری موسسه آموزش عالی غیردولتی غیرانتفاعی دانشپژوهان اصفهان

محصوریت به عنوان عامل اولیه تبدیل فضا به مکان شناخته میشود و از جمله کیفیت های سازنده فضای شهری است که ظرف فضا را به عنوان بستری برای وقوع سایر رخدادها تععریف می نماید این کیفیت نقش مهمی در ارتباط میان محیط با استفاده کننده آن و ادراک فضایی وی ایفا میکند، تا جایی که بدون محصوریت مناسب، دستیابی به فضای شهری مطلوب بسیار دشوار خواهد بود. مطلوبیت یک فضای شهری وابسته به مفاهیم و کیفیات متعدد دیگری نظیر خوانایی، هویت، سرزندگی، نفوذپذیری و غیره نیز میباشد که این عوامل به طور مستقیم و یا غیر مستقیم با حضور افراد در فضا ی شهری در ارتباط است این حضور سبب بروز تعاملات اجتماعی و به دنبال آن، سرمایه اجتماعی که ریشه در تعاملات اجتماعی دارد خواهد شود. هنگامی که سطح تعاملات افراد جامعه افزایش یابد، موتور محرک این سرمایه روشن شده و سطح سرمایه اجتماعی نیز افزایش خواهد یافت. این نوشتار با هدف آشنایی با محصوریت و بررسی رابطه بین محصوریت و سرمایه اجتماعی، با استفاده از روش کیفی (توصیفی تحلیلی) به بررسی این کیفیت سازنده فضای شهری میپردازد و با مقایسه تطبیقی چند نمونه موفق در سطح جهان، در فرضیات خود بر این امر تأکید میکند که محصوریت مناسب در فضای شهری میتواند با تأثیر بر میزان حضورپذیری شهروندان، و در نتیجه تأثیر بر میزان تعاملات اجتماعی آنها، نقش مهمی در افزایش سرمایه اجتماعی داشته باشد.

محصوریت، فضای شهری، سرمایه اجتماعی