فرشید شجاعی - کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان،گروه معماری ایران، بهبهان، دانشگاه آزاد اسلامی
سجاد معماردزفولی - کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان،گروه معماری ایران، بهبهان، دانشگاه آزاد اسلامی
حجت الله آتش پنجه - کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان،گروه معماری ایران، بهبهان، دانشگاه آزاد اسلامی

امروزه رشد جمعیت وافزایش زندگی شهر نشینی به ویژه در کشورهای در حال توسعه موجب بروز تغییرات منفی و سریعزیست محیطی در سالهای اخیر شده است.علاوه برآن عدم استفاده از روشهای برنامه ریزی صحیح در نظام معماری وشهرسازی و اسقرار نابجای عملکردهادر شهر،آلودگی ناشی از تردد وسایل نقلیه باعث ایجاد بحران زیست محیطی درشهرها شده است در صورتی که بررسی نظام معماری سنتی و معماری وشهرسازی گذشته ایران،نشان میدهد که این نظام نهتنها در مغایرت با اصول ومعیارها و استانداردهای پایداری و محیت زیست نبوده،بلکه در پیوندی کامل با آن نیز عمل می کرده است.معماری سنتی ایران چه در بخش غیر مسکونی و همین طور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر ،دارای ویژگیهای منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقهنیز بوده است . فنون و قواعد به کار رفته در این معماری ، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود بهوضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی ایرانی می پردازد .

توسعه پایدار ، معماری سنتی وبومی، اقلیم ، بهبهان