نقش نهاد های حاکمیتی محلی در فرآیند باز آفرینی شهری

امروزه مشارکت عمومی در سطوح مختلف به عنوان یکی از ارکان اصلی در نظا مهای مدیریت و برنامه ریزی شهری مطرح می شود که در چند دهه اخیر با رواج الگوهای نوین حکمروایی، با ایجاد محدودیت در نقش دولت های مرکزی، نهادهایمحلی مهمترین نقش را در این زمینه ایفا م ینمایند. این سیاست ها که در سال های گذشته به ویژه در بریتانیا در سیاست های نوسازی و بازآفرینی شهری نمود یافت هاست، در ایران نیز با توجه به توسعه و گسترش تحولات شهری و تغییردر نقش دولت و نهادهای محلی، حائز اهمیت می باشد. مطرح شدن مفاهیم بازآفرینی شهری به عنوان مجموع های از راهبردها و سیاست های شهری که علاوه بر ابعاد کالبدی، بهابعاد اجتماعی، اقتصادی و سیاسی نیز اشاره داشته و فرآیندهای رکود شهری را در ابعاد مختلف مد نظر دارد، به عنوان فرآیندی پایین به بالا و وابسته به نقش نهادهای محلی در بسترهای جهانی، سبب م یشود که تحولات شهری بر این اساس هدایت شوند. مشارکت عمومی در فرآیند بازآفرینی شهری، بر پایه نهادها و اجتماعات محلی شکل یافته و تحقق م ییابد.این مقاله به دنبال تبیین فرآیندهای بازآفرینی شهری از طریق احیای رشد مجدد فعالیت های اقتصادی و اجتماعی در محیط، در بستری محلی در چارچوب مدل های نوین حکمروایی شهری با دورنمایی جهانی بوده و اینکه چگونه نیروها در سطح محلی، سبب بروز تحولات شهری و دستیابی به اهداف بازآفرینی شهری در مقیاس های گسترد هتری می گردند