نقش نهادهای محلی در مدیریت سوانح طبیعی زلزله در سکونتگاههای روستایی منطقه مورد مطالعه شهرستان خدابنده

نگاه اجمالی به نقشه های پهنه بندی زمین لرزه نشان دهندها ین واقعیت است که بیشتر سکونتگاه های پرجمعیت روستایی و شهری کشوردردامنه های البرزوزاگرس واقع اند که ازلحاظ تهدید سوانح ژئوفیزیکی بویژه زلزله دارای اسیب پذیری نسبتا بالایی هستند دراین میان جوامع روستایی بدلیل دارا بودند ارتباط تنگاتنگ بامحیط طبیعی و نیز داشتن توانهای محدود ازدیرباز نسبت به سایرجوامع بیشتر درمعرض نیروهای مخرب طبیعی قرارداشته اند سوانح طبیعی بویژه زلزله باتوجه به اثرات مستقیم و غیرمستقیم خود برروی جامعه به عنوان یک چالش درفرایندتوسعه روستایی مطرح اند دراین رابطه تلاشهای توسعه و مدیریت سانحه هردودرراستای کاستن ازاسیب پذیری سکونتگاه ها عمل می کنند که تاثیر سانحه طبیعی درفرایند توسعه را کنترل کننده تا این امر به تاخی ردرتوسعه روستایی منجر نشود لذا این پژوهش سعی میکند تاتوانمندی نهادهای محلی شورای اسلامی و دهیاری درمدیریت خطرسانحه زلزله و نقش آن درکاستن ازاسیب پذیری مناطق روستایی اسیب دیده اززلزله سال 1381 اوج را مورد بررسی قراردهد برای حصول به این هدف ازروشهای اسنادی و میدانی باتاکید برتکمیل پرسشنامه درنزدمسئولین محلی درروستاهای نمونه بهره گرفته شده است نتایج حاصل ازتحلیل داده های گرداوری شده نشاندهنده ضعف شدید اقتصادی - ساختاری و عدم اگاهی لازم درزمینه مدیریت سانحه و چگونگی مواجهه باآن درمناطق روستایی و فقدان ظرفیت های لازم درمراحل سه گانه مدیریت بحران است

Keywords:

نهادهای محلی , مدیریت سوانح طبیعی , سکونتگاه های روستایی , ظرفیت سازی نهادی