معصومه خرامان - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علوم و تحقیقات لرستان
حسن سجادزاده - عضو هیئت علمی دانشگاه بوعلی سینا همدان

اساس آمار و ارقام تعداد نابینایان در سطح دنیا قابل توجه بوده و در این میان کشور ایران نیز از نظر آمار نابینایان قابل توجه می باشد، بر اساس آمارهای اعلام شده طی 01 سال گذشته تعداد نابینایان کشور با افزایش 01 درصدی روبرو بوده است ودر حال حاضر یک میلیون نابینا در کشور زندگی می کنند که با مشکلات زیادی مواجه هستند. در این راستا به نظر می رسد که در کنار تمامی امکانات و تسهیلات رفاهی که دولو برای این عزیزان در نظر گرفته است، تسهیلات رفاهی در مملمانشهری برای این افراد کافی نموده و در عین حال ناکارآمد نیز می باشد. این مقاله علاوه بر اینکه ضرورت ساخت مرکزآموزشی فرهنگی مختص نابینایان را در ایران را تاکید می کند بلکه مقوله حس مکان را نیز در ابن فضاها به چالش می کشد. و حس مکان را به معنای ادراک ذهنی فرد نابینا از محیط و احساسات کم و بیش آگاهانه آنها مطرح می کند و شخصرا در ارتماطی درونی با محیط قرار می دهد، به طوری که فهم و احساس فرد با زمینه معنایی محیط پیوند خورده و یکپارچه می شود. این حس عاملی اسو که موجب تمدیل یک فضا به مکانی با کصوصیات حسی و رفتاری ویژه برای افراد خاص مانند نابینایان می گردد

حس مکان، نابینا، تعلق به مکان، ایران