رابطه ابعاد الگوهای ارتباطی خانواده با سبک خوش بینی گرایشی و شادمانی در دانش اموزان 13 تا 18 سال شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ابعاد الگوهای ارتباطی خانواده (جهت گیری گفت و شنود و جهت گیری همنوایی) با سبک خوش بینی گرایشی و شادمانی در دانش اموزان 13 تا 18 سال شهر اصفهان بوده است روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی بود . جامعه اماری شامل تمامی دانش اموزان دوره اول و دوم متوسطه شهر اصفهان بود گروه نمونه با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی به تعداد 392 نفر (177 پسر و 215 دختر) انتخاب شدند. برای سنجش نوع جهت گیری الگوهای ارتباطی از پزسشنامه تجدید نظر شده الگوهای ارتباطی خانواده (نسخه فرزندان) و همچنین به منظور سنجش خوش بینی و شادمانی، به ترتیب از پرسش نامه تجدید نظر شده جهت گیری زندگی و پرسش نامه تجدید نظر شده شادمانی آکسفورد استفاده گردید. پایایی هر سه پرسش نامه مورد ارزیابی قرار گرفت که همسو با یافته های پیشین، مطلوب ارزیابی گردید به منظور تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 18 از روش های آماری همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها بیانگر آن است که جهت گیری گفت و شنود با سبک خوش بینی گرایشی و شادمانی رابطه مثبت و معنی دار و جهت گیری همنوایی با سبک خوش بینی گرایشی و شادمانی رابطه منفی و معنی دار (0/05>p) دارند. همچنین با توجه به اهمیت الگوهای ارتباطی خانواده و خوشبینی و شادمانی دانش اموزان از نتایج این تحقیق می توان به منظور پیشگیری از بدبینی و افسردگی دانش اموزان استفاده کرد. بر اساس یافته های تحقیق حاضر استفاده از الگوها ارتباطی خانواده با جهت گیری گفت و شنود بالا برای داشتن فرزندان خوش بین و شادمان مورد تاکید قرار گرفته اند.

Keywords:

الگوهای ارتباطی خانواده , جهت گیری گفت و شنود , جهت گیری همنوایی , سبک خوش بینی گرایشی , شادمانی