تحلیلی بر روش های تدریس در پرورش خلاقیت

هدف پژوهش حاضر تحلیلی بر روش های تدریس بر خلاقیت است. از ویژگی های بارز انسان و محور اساسی حیات او قدرت اندیشه است. از پیچیده ترین و عالی ترین جلوه های اندیشه انسان تفکر خلاق است. هر چند توانایی تفکر خلاق به طور بالقوه و به نحو فطری در انسان به ودیعه نهاده شده است ، اما ظهور آن مستلزم پرورش آن است. تورنس معتقد است که انسان برای بقا نیازمند است که قدرت خلاق کودکان راتوسعه و مورد استفاده قرار دهد. بر این اساس، برنامه های متعددی تحت عنوان فنون آموزش خلاقیت، تدوین شده است. شخصیت معلم و روش تدریس او تأثیر بسزایی در ایجاد این امر دارد. معلمی که کلاسی پویا دارد آموزش خود را با طرح سوالاتی که بحث برانگیز هستند و منجر به تفکر در دانشآموز میشود، آغاز میکند و به جای اینکه شرایط را برای انتقال اطلاعات فراهم کند آنان را در موقعیتی قرار میدهد تاخود به جستجوی اطلاعات بپردازند. برای انجام این پژوهش از روش توصیفی با رویکرد تحلیلی مقایسه ای استفاده شده است. پژوهش حاضر نشان داد که روش های تدریس فعال مانند بدیعه پردازی و بارش فکری باعث پرورش خلاقیت می شوند در حالی که روش های تدریس غیر فعال که معلم متکلم وحده است و دانش آموزان در کلاس نقش کمرنگ تری دارند پرورش خلاقیت را به دنبال ندارند.

Keywords:

روش تدریس , تفکر خلاق , پرورش خلاقیت