بررسی تاثیر آموزش همدلی بر سازگاری اجتماعی و پرخاشگری دانش آموزان دختر پایه ششم یزد

هدف : بررسی تأثیر آموزش همدلی بر پرخاشگری و سازگاری دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهر یزد است. روش پژوهش ، نیمه تجربی می باشد و در آن از دو گروه آزمایش و گواه با انجام پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد.نمونه حاضر 62 نفر از دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهر یزد بودند، که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس (هدفمند)، انتخاب شدند و به طور تصادفی و برابر در دو گروه آزمایشی و گواه گمارده شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های همدلی آیزنبرگ، فبس، اسکالر، کارلو و میلر ( 1991 )، پرسشنامه اختلال رفتاری کودکان راتر (1964) و پرسشنامه باس و پری (1992) ، جمع آوری و با استفاده از روش های مانکوا و آنکوا مورد تحلیل قرار گرفت. مهارت همدلی در 15 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای دو بار به گروه آزمایش آموزش داده شد. یافته ها حاکی از آن است که بعد از کنترل نمره های پیش آزمون مربوطه، تفاوت معناداری بین دو گروه آزمایش و گواه در میانگین نمره های همدلی، سازگاری اجتماعی و پرخاشگری و ابعاد آن(پرخاشگری فیزیکی، پرخاشگری کلامی، خصومت و خشم) وجود دارد. شایستگی های اجتماعی و روانشناختی موثر بر همدلی نظیر توانایی برقراری روابط اجتماعی مطلوب، جلب حمایت های اجتماعی و مثبت نگری ازدیگر تبیین های احتمالی بودند که مورد بحث و بررسی قرار گرفت که مشخص شد آموزش مهارت همدلی بر سازگاری اجتماعی و پرخاشگری موثر است.

Keywords:

همدلی , پرخاشگری فیزیکی , پرخاشگری کلامی , خصومت , خشم و سازگاری اجتماعی