مخاطره شناسی فطری برای کاهش مخاطرات

مخاطرهشناسی را باید علم جوینده سلامت دانست. ازاینرو نمیتوان آن را بهطور استثنا و مجزا از دیگر علوم مورد توجه قرار داد. این علم بهعنوان علم مثبت فضایی با بهرهگیری از فلسفه، ریاضیات، اقتصاد، روانشناسی و دیگر علوم توأماست. این علم هم به نظم فضایی پدیدههای مخاطرهآمیز و هم به خود پدیده و هم به انسان توجه دارد. نگاه به فطرت پدیدهها، به دیگر خدمات مورد نیاز جوامع و افراد نیز معنا میبخشد. مثلاً نظم فضایی زیرساختهای شهری و خدمات عمومی مثل بیمارستانها، بزرگراهها، آتشنشانی، مخابرات و آبرسانی و .... را میتوان تابعی از فطرت انسان و دیگرپدیدهها دانست، مشروط به اینکه هدف، کاهش مخاطرات باشد. بسیاری از مراکز آتشنشانی یا بیمارستانی حتیپایگاههای امداد و نجات و مقرهای نظامی- اجتماعی و ... ممکن است مطابق با این ایده استقرار نیافته باشد. طبیعیاست که در چنین صورتی نسبت خطر افزایش مییابد و از میزان سلامت که مخاطرهشناسان جوینده آنند، کاسته میشود .استفاده از روش سلسلهمراتب، مکانهای مرکزی زیرساختها و خدمات عمومی و تحلیل توزیع فضایی آنها بهصورت متعادل برای مدیریت بهتر مخاطرات و بهطور کلی مدیریت ریسک یک امر فطری است؛ تعادلبخشی به زیرساختها با توجه به الگوی فضایی برای کاهش مخاطرات از تعادل فطری افراد و جوامع حاصل می شود.تعمیمهای افزایشی و جمعشونده مخاطرات برای هر کشور و جامعهای، جز فقر و عقبماندگی، نتیجه دیگری ندارد. واین با فطرت انسان و طبیعت مغایرت دارد. تعمیم افزایشی و یا کاهشی مخاطرات میتواند ناشی از سطح ادراک فطری افراد و جوامع و سطح شکوفایی آن باشد. چهار سطح شکوفایی و فکری برای کاهش مخاطرات در این مقاله مورد بحث واقع می شود.