توانمندسازی منابع انسانی سازمان های مدیریت بحران: چالش ها و راهکارها با رویکرد تحلیلی به مدل سازه های اثربخشی

در شرایط که سازما ن ها تحت تاثیر عوامل گوناگون می باشند، ضرورت توجه به کیفیت کاری و بهره وری سازمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مدیریت برای اینکه بتواند عملکرد سازمان متبوع خود را بهبود بخشد، بایستی با دید کیفی به سازمان نگریسته و تلاش نماید تا آنجا که ممکن است با ارائه راهبردهای اجرایی، کیفیت عملکرد کاری آن را در سطح مطلوب حفظ نماید؛ بنابراین، هر برنامه مبتنی بر توانمندسازی با رویکرد ارتقای بهره وری، منجر به ارائه خدمات بیشتر و بهینه تر و افزایش رضایت جوامع مبتلا به حوادث می گردد. این امر، به خصوص هنگامی اهمیت می یابد که بدانیم حوزه مدیریت سوانح و پاسخ به بلایای طبیعی باتوجه به ماهیت پویای مخاطرات، جوامع درگیر و سازمان ها و نیز پایمدهای انسانی و خسارات فیزیکی بحران ها، دقت مضاف می خواهد. این بهبود مستمر نه تنها برای رویارویی با تهدیدات و فرصتها در محیط پیچیده و پویای سوانح و پاسخ به آنها، امری ضروری است، بلکه مؤید آن است که سازمان های پاسخگوی سوانح نباید فقط اصل متفاوت بودن کارکنان از یکدیگر را بپذیرند، بلکه باید برای تفاوت ها مبتنی بر توانمندی ها سرمایه گذاری نمایند. در حقیقت باید اذعان داشت که ظرفیت سازی در حیطه مدیریت بحران شامل هر دو موضوع ارتقای منابع فیزیکی (تسهیلات، تجهیزات، ابزارها و ...) و منابع انسانی می باشد. در این مطالعه با درنظر گرفتن این رویکرد و توجه به ضرورت نوآوری در خلق فرصت های جدید با برخوردای از منابع انسانی توانمند، «تحلیل مدل سازه های اثربخشی» عوامل اثرگذار در فرایند توانمندسازی کارکنان را بررسی نموده و ضمن تحلیل نارسائی ها و موانع موجود، به تشریح راهکارهای عملی مربوط می پردازد.

Keywords:

توانمندسازی , بهره وری , اثربخشی , سوانح