محمدجعفر سلطامی - کارشناس پژوهشی مرکز تحقیقات حفاظت خاک و آبخیزداری
جمال قدوسی - عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات حفاظت خاک و آبخیزداری
عبدالرسول تلوری - عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات حفاظت خاک و آبخیزداری
علی اصغر آل شیخ - عضو هیئت علمی دانشکده عمران دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی

پراکنش نامناسب زمانی و مکانی بارش در مناطق خشک و نیمه خشک، علاوه بر ایجاد سیلهای مخرب، موجب هدر رفت رواناب سطحی می شود. از این رو مهار رواناب سطحی و بهره برداری از آن می تواند راهکار مناسبی برای جلوگیری از هدر رفت آب شود. تعیین عرصه های مناسب برای استفاده بهینه از سیلاب یکی از مهمترین عوامل و تعیین کننده موفقیت طرح های پخش سیلاب می باشد. درمقاله حاضر که متکی بر نتای حاصل از تحقیق در زمینه مکان یابی مناطق مستعد برای پخش سیلاب است. از معیارها و شاخص های تعیین عرصه های مستعد پخش سیلاب با هدف تغذیه مصنوعی آبخوانها از لایه های اطلاعات محیطی نظیر شیب، بافت خاک، نفوذپذیری ، عمق ابرفت و ...در محیط GIS استفاده شده است. افزون بر این به منظور دستیابی به هدف تحقیق به بررسی و مقایسه مدلهای مختلف تلفیق لایه های اطلاعاتی که برای تعیین اولویت مناسب اراضی برای پخش سیلاب استفاده می شوند پرداخته شده است. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که چنانچه شاخص های مناسب محیطی و اقلیمی به نحوی که تطابق زمانی و مکانی بین آنها حاصل شده باشد ، انتخاب شده و از مدل مناسب تلفیق نیز استفاده شود، مکان یابی بهتر و با دقت بیشتری انجام شده و در سرعت انجام کار افزون بر دقت آن تاثیر قابل ملاحظه ای میگذارد به نحوی که می توان مناطق وسیعی را با استفاده از یافته های تحقیق حاضر مورد بررسی قرار داد. به اینترتیب می توان چنین استنباط نمود که برای دستیابی به دستور العمل جامع نیاز به تکرار تحقیق مشابه در مقیاس های کوچک و با توجه به شرایط اقلیم مختلف موجود در کشور می باشد و تکرار روش های به کار گرفته قابل واسنجی و تعیین حدود اعتماد خواهد بود.