حسین حاتمی نژاد - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، ایران
ابراهیم شریف زاده اقدم - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زنجان، ایران
عبداله شیخی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران، ایران

با توجه به اینکه حکمروایی شهری اکنون رویکردی کلیدی در توسعه شهری است، در این پژهش سعی بر آن است به این سؤال که آیا حکمروایی شهری توانسته است در شکل گیری، توسعه و پایداری محله های مسکونی تأثیر داشته باشد؟ پاسخی از دید برنامه ریزی شهری با توجه به رویکرد پایداری محلات شهری داده شود. هدف کلی پژوهش حاضر، بررسی عملکرد حکمروایی شهری در ارتباط با شکل گیری محله های مسکونی پایدار شهری و علل ناکارآمدی برخی از آن ها در زمینه ی مدیریت یکپارچه شهری و توانمند آن است. روش پژوهش، بر حسب هدف کاربردی و از لحاظ ماهیت، توصیفی - تحلیلی بوده و با توجه به عنوان آن، روش جمع آوری داده ها به صورت پیمایشی و با استفاده از تکنیک پرسشنامه می باشد. جامعه آماری، شهروندان ساکن شهر پیرانشهر در سال 1393 می باشند که با استفاده از فرمول کوکران، جامعه نمونه به تعداد 382 نفر تعیین شد و داده ها به روش نمونه گیری تصادفی جمع-آوری گردید که جهت تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده، از نرم افزارهای آماری Lisrel و SPSS و مدل تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی و آزمون رگرسیونی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که علاوه بر اینکه شاخص های به کار رفته در پژوهش، تأثیر معناداری بر پایداری محیطی محلات شهری دارد، اعتقاد شهروندان نیز به اینکه آنها بر تصمیم گیری ها مؤثر بوده و مدیریت شهری خواهان مشارکت شان در حکمروایی شهری است، اثر مثبت و قوی بر توسعه پایدار محلات دارد؛ به گونه ای که عدم حضور مردم در مدیریت شهری بر پایداری محلات شهر تأثیرگذار بوده و شاخص های پایداری از مطلوبیت لازم برخوردار نبوده اند.

حکمروایی شهری، پایداری محله ای، پیرانشهر