لیلا بهمنی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علوم و تحقیقات خوزستان،اهواز.
امید رهایی - استادیار دانشکده معماری ،دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی ،تهران

امروزه برنامه ریزی نا مناسب در طراحی محلات شهرهای کنونی ، منجر به بروز بحران مکان ناشی از عدم وجودحس تعلق خاطر مکانی در میان شهروندان شده است. بی توجهی به کیفیت ارتباطات در فضاهای شهری و محلات،موجب عدم وجود پیوستگی احساس مکان و تعلق خاطر به آن و در نتیجه ناپایداری محلات شهری شده است.مراکز شهرهای سنتی در گذشته همواره محل تعاملات اجتماعی شهروندان و مراودات آن ها بوده است .حس تعلق خاطر به مکان همان حس مکان است که از نتایج و دست آوردهای تعاملات اجتماعی است. مکان های شهری دارای مولفه های اجتماعی و کالبدی هستند که به واسطه آن ها نوعی احساس در شهروند ایجاد شده که منجر به ایجاد نوعی حس تعلق خاطر به مکان در فرد می شود، که بر مشارکت و سرمایه های اجتماعی تاثیرگذاراست و سبب افزایش آن و مطلوبیت و پایداری فضاهای شهری می شود. محله از جمله فضاهای عمومی است کهمی تواند تاثیر بسزایی در ارتقاء تعلق خاطر شهروندان و در نتیجه هویت بخشی به شهر های امروزی داشته باشد.در مقاله حاضر برای گرد آوری مطالب ازمطالعات کتابخانه ای و منابع الکترونیکی چاپی استفاده شده است. این مقاله سعی بر آن دارد با بررسی تاثیرحس تعلق خاطر شهروندان در محله های شهری در راستای توسعه پایدار محلات شهری راهکارهایی ارائه نماید تا با مطلوب شدن فضای محله های شهری و تقویت حس تعلق خاطر شهروندان گامی در جهت توسعه پایدار فضاهای شهری برداشته شود. تأکید این مقاله بر روی مفهوم حس تعلق به مکان و اهمیت آن در تحقق پایداری در محله است.

شهروندان ، حس تعلق خاطر ، محلات شهری ، فضای شهری، توسعه پایدار