بررسی شاخصه های هنرهای نمایشی سنتی در ایران

هنر نمایش در هر منطقه و هر کشوری تابع آئین، رسوم و باورهای آن جامعه است و از صورت و محتوایی متفاوت برخوردار است. در ایران معاصر با ورود جنبش های هنری جدید مفهوم و کاربرد هنرهای نمایشی و اجرا بیشتر جنبه آکادمیک و روشنفکری پیدا کرده که مضامین مورد توجه در آن بیشتر جنبه ی بیان معضلات اجتماعی داشته و در شکل سنتی آن به مضامین اعتقادی باوری پرداخته شده است . سنت هنر نمایش در ایران را م یتوان در آئین هایی همچون شمایل گردانی، چاووش خوانی، نمایش روحوضی، تعزیه خوانی و عروسک گردانی و نیز اجراهایی کاملاً عامیانه و مردمی چون معرکه گیری و قاشق زنی از سد ههای گذشته تا به امروز مشاهده کرد. زیباشناسی حاکم بر روش سنتی هنر نمایش برآمده از سلیقه و ذوق عوام است. این نمایش ها واجراهای سنتی بیشتر جنبه فولکوریک داشته و برآمده از نهادهای مردمی است و با باورهای عامیانه آن عجین شده است. در روش سنتی هنر نمایش، صحنه گردانان بیشتر از ذوق و سلیقه خود بهره می بردند و از وسایل دم دستی برای صحنه های نمایش استفاده م یکردند. در ایران معاصر و هنرهای نمایشی امروز هنوز زیربنای اصلی و تشکیل دهنده آن روش های سنتی و قدیمی می باشد. این مقاله بر آن است ضمن بررسی هنرهای نمایشی و اجرایی سنتی به اثبات این مطلب بپردازد؛ که اگرچه هنر نمایش به صورت رسمی و متدلوژیک کمتر از چند دهه بیشتر نیست که مورد اقبال عمومی قرار گرفته و بدان توجه شده؛ ولی ریشه آن بدون هیچ شکی به هنرهای سنتی، آئینی باز میگردد

Keywords:

هنرنمایش , هنراجرا , نمایشهای آئینی , سنت , باورهای عامیانه