محمد مهدی رضایی - دانشجو کارشناسی ارشد گروه معماری علوم و تحقیقات خوزستان دانشگاه آزاد اسلامی اهواز ایران
امید رهایی - استادیار دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی دانشکده معماری

بر پیشینه و سیر تاریخی آموزش هنر در ایران، از ابتدا تا پیش از تاسیس مدرسه ی دارالفنون، همواره شیوه آموزش استاد - شاگردی یا مراد - مریدی سایه افکنده بود و هنرجویان و شاگردان در کارگاه و هنرکده ی سنتی استاد یا مراد تعلیم م یگرفتند و استاد، اصول و در مرتبه ی والاتر رموز هنر را سینه به سینه به شاگردان انتقال می داد. این روند تا میانه های سده ی گذشته نیز ادامه داشت؛ با آغاز به کار مدارسی نظیر: دارالفنون، مجمع الصنایع، هنرستان هنرپیشگی ایران و مدارس بعدی، به مرور روش سنتی آموزش استاد – شاگردی پایان گرفت؛ و به صورت آکادمیک و علمی و اغلب بر پایه ی شیوه های غربی، بنیان آموزش نوین هنری در ایران پی ریزی شد. در این مقاله با استفاده از روش تفسیری – تاریخی به بررسی برپایی و فعالیت برخی از نخستین مدارس آموزش هنر در ایران پرداخته و ضمن تحلیل مقوله آموزش هنر و نیز چال شهای موجود در آن، به ارائه راهبردهایی کیفی در این زمینه می انجامد که در رفع این چالش ها می تواند موثر و مفید واقع گردد

آموزش هنر ، آموزش استاد - شاگردی هنر ، آموزش آکادمیک هنر ، مدرسه دارالفنون ، هنرستان هنرپیشگی