بلندمرتبهسازی در شهر انسان محور با رویکرد امنیت اجتماعی

بلندمرتبه سازی و توسعه فضایی در ارتفاع، در دهه های اخیر خواه ناخواه به عنوان الگوی برتر سکونت درهمه کشورها پذیرفته شده است و همواره به دلیل عدم برخورد مناسب با پدیده ی بلند مرتبه سازی، مشکلاتیدر نحوه ی استفاده از این بناها وجود داشته است. در عین حال ساختمانهای بلند مرتبه می توانند در شرایط مناسب به طور مطلوبی جوابگوی نیازها و ضرورتها ی محیط باشند. مسکن مطلوب فضایی است که فراهمآورنده آرامش و آسایش برای ساکن خویش باشد. نقش معماری بر روح و روان انسانهایی است که می خواهند از ساختمان استفاده کنند؛ از این رو رعایت نکات روانشناختی در طراحی ساختمانها امری مهم برشناخت نیازها و انگیزش نحوه ی رفتار استفاده کاربران با توجه به شکل دهی فضاهای شهری در تحقق اهداف معماری، تلقی می شود. تجمع کاربران در سطحی محدود و بهره گیری قابل توجه از منابع انرژی در ساختمانهای بلند موجب شده تا به بررسی روند تأثیر بلند مرتبه سازی طی فرآیند طراحی و بهره مندی از آن پرداخته شود. این پژوهش با نگاهی به بعد امنیت که مشخصه پایداری اجتماعی می باشد، عواملی را که متأثر بر محیط کالبدی در حوزه روان و آسایش هستند، به روش تحقیق توصیفی و کتابخانه ای مورد بررسی قرار می دهد

Keywords:

ساختمان بلند مرتبه , تعاملات اجتماعی , امنیت , فضای باز , نظارت پذیری