بررسی معماری ایرانی در باب ایجاد حس مکان و الگوبرداری از آن

حس مکان حاصل شناخت و درک وتجربه انسان از مکان است و این حس هنگامی به وجود می آید که تعاملی عاطفی در فرد ایجاد شود .تعاملی که بیش تر به واسطه حس تعلق به مکان در فرد شکل خواهد گرفت . فضاهای مسکونی ، فضاهایی هستند که بیش ترین امکانبرقراری ارتباط با انسان را دارا می باشند ، چرا که انسان بخش بسیاری از زندگی خود را در فضاهای مسکونی می گذراند ، این فضاها باایجاد بستری مناسب می توانند زمینه ی شکل گیری انسان با مکان را فراهم کنند . فضاهای مسکونی خاطرات کودکی انسان را می سازند و گاها او را تا پایاین عمر همراهی می کنند ، چنین تجربه ی عمیقی که حاصل تعامل مستمر و معنادار فرد با مکان است منجر به ادراک ذهنی انسان از محیط می شود و پیوندی درونی میان فهم و احساسات فرد با زمینه ی معنایی محیط ایجاد می شود و این احساسی است که کم تر در تجربه های کوتاه مدت درک مکان روی می دهد . در فرآیند ایجاد حس مکان فرد همواره عینیت را با ذهنیت خود می سنجد و به تجارب و شناخت های قبلی خود رجوع می کند . در همین راستادر این پژوهش سعی شده است برای معرفی الگوهایی مناسب به نمونه های سنتی مسکن رجوع شود تا با استخراج الگوهای مورد نظر علاوه بر تطبیق با نیازهای روز به نیازهای روانی انسان نیز پاسخ گو باشد و با گذشته و حال پیوند برقرار کند و خصوصیات آن را در خود مجسم نماید.

Keywords:

حس تعلق , معماری مسکونی , حس مکان