ارتباط طبیعت و معماری سنتی از منظر مبانی هنر اسلامی (مطالعه موردی: خانه بروجردیها)

معماری پدیدهای است در ارتباط با انسان که میبایست متناسب با وی محقق شود، وجه فیزیکی و روحانی انسان بر شاخه و هم به ریشه طبیعت وابسته است. در طول تاریخ رابطه انسان، محیط طبیعی و معماری به صورتی بوده که هم انسان در ارتباط مستقیم با طبیعت بوده و هم معماری(بخصوص مسکن) در بستر طبیعت شکل گرفته است. بعد از ورود اسلام به ایران بناها زیبایی فرم و شکل خود را از طبیعت و در زیر سایه هنر واسلوب زیبایی شناختی اسلام الهام گرفته و نقشهای برنهاده بر سقف و در و دیوار خویش را از طبیعت امانت گرفتهاند که اینها تجسم اوج هنر خلقت در لباس کالبد انسان و به زیبایی و شکوه ویژگی طبیعی و تجلی روح آسمانی انسان اشاره دارد. جامعه امروز به جهانبینی و جهانشناسی جدیدی دست یافته است که قدرت ناآگاهانهاش در تخریب طبیعت را یادآوری میکند، هنرمندان اینعصر بر آن شدهاند تا این آگاهی جدید را که بر یک ناآگاهی تاریخی تاکید دارد، تصویر کنند. که این امر به اعمال رویکردهای متفاوتی نسبت به طبیعت در معماری منتج شده است.در این مقاله سعی بر آن شده است تا با مطالعه کالبدی خانه بروجردیها که براساس تحلیل محتوا و استدلال است به رویکردهای معماری سنتی نسبت به طبیعت بر پایه مبانی هنر اسلامی دست یابد.

Keywords:

معماری سنتی , طبیعت و معماری , مبانی هنر اسلامی , خانه بروجردیها