روشی برای خوانایی فضاهای مسکونی با هویت اجتماعی به وسیله تعیین ورودی شاخص

فضاهای زیستی در هر منطقه، تحت تاثیر ریشه های فرهنگی، اجتماعی، محیطی، تاریخی و سیاسی آن منطقه شکل گرفته است. بی تردید اولین ذهنیات و خاطرات هر انسانی در خانه و محله آن شکل می گیرد. نخستین فضایی که هر انسانی در این ارتباط با آن مواجه می شود ورودی بناستکه به آن شخصیت و هویت می دهد. فضای ورودی خانه های سنتی ایران علاوه بر وضوح بصری یا خوانایی که به فضای مسکونی می دهد از بعداجتماعی نیز به محله خود اعتبار می بخشد. ورودی خانه ها با توجه به نوع افراد ساکن و مقیاس بنا خود دارای خصوصیات معماری و کارکرد متفاوتی است که در معماری سنتی ایران به وسیله تزیینات و جزییات منحصر به فردی به نمایش در آمده است. این هدف گذاری معماران که دو رویکرد شخصی و اجتماعی را به وسیله فن شاخص سازی حل کرده اند، نخستین تصور از جلوه هنر معماری را عرضه می کند. این مقاله با هدفارزش گذاری به اندیشه های معماران گذشته و رسم مجدد تفکر سنتی با رویکرد مدرنیته کردن آن و توجه به اقسام اجتماعی حاضر سعی در بهوجود آوردن روشی را دارد که به وسیله آن بتوان چهره ای شاخص در محله های جدید به وجود آورد. هدف پژوهش حاضر شناخت ویژگی های بصری و انواع شکل گیری و تعیین گونه های محتلف بناهای مسکونی از دیدگاه اجتماعی است و پس از آن ایجاد روشی برای خوانا کردن این نوع بناهاست. این روش ها سعی دارند به گونه ای نوین هویتی برای محله های جدید بسازند. نتایج حاصل از این تحقیق بر این باور خواهد بود که این بازگشت به عقب با ترکیب سنت و مدرنیته و تزریق روحیه ای زنده به اجتماع کوچک از بعد روانی، اجتماعی و اقتصادی بتواند به انسان وار کردن دوباره معماری کمک کند و راهکاری جدید در طراحی فضاهای مسکونی متناسب با نیازها و ارزش های انسانی به وجود آورد.

Keywords:

معماری ایرانی , هویت مسکونی , خوانایی محیط , بعد اجتماعی مسکن , فرهنگ و سنت , فضای ورودی مسکونی