پروین ویسی - دانشجوی کارشناسی معماری، دانشگاه مارلیک نوشهر،

در تمام طول تاریخ معماری و ساختمان سازی، طراحان همواره درصدد پاسخگویی به شرایط اقلیمی و آب و هوایی بوده و درمعماری به اصطلاح ابتدایی و سنتی، طراحی اقلیمی بیان دقیق و استانداردیداشته است. با توجه به اینکه در توسعه پایدار علاوه بر پایداری اجتماعی و پایداری اقتصادی، پایداری محیطی نیز در طراحی اقلیمی و در زمره اهداف پایداری محیطی قرار می گیرد، به همین منظور دراین تحقیق اقلیم معتدل و مرطوب شمال ایران و غرب مازندران و تاثیر آن در توسعه معماری بومی این منطقه مورد بررسی قرار گرفته است. این اقلیم معمولا در مناطق جلگه ای گیلان، مازندران و بخشیاز گلستان دیده می شود و تاثیر زیادی در توسعه معماری و فرهنگ باارزش مردمان این منطقه داشته و دارد. در این مناطق زمستان ها معتدل و تابستان ها کمی گرمتر و مرطوب(شرجی) است. رطوبتتعادل محیط به بالاترین آن در ایران و به حدود 17 درصد می رسد. در این اقلیم مقابله با بارندگی و همچنین تهویه هوا نقش زیادی در توسعه معماری داشته است. در اقلیم معتدل و مرطوب مساحتبازشوها بیشتر از سایر اقلیم ها است. با توجه به شرایط خاص منطقه این بازشوها در کلیه جهت های بنا نصب می شوند تا تهویه طبیعی به حداکثر میزان خود برسد. گذشتگان ما با هوشمندی این گونهطراحی را برای زندگی بهتر انتخاب نموده اند. با استفاده از آموزه های معماری گذشته می توان بناهای امروز را طوری طراحی نمود که حداکثر استفاده از اقلیم و بیشترین تطبیق با شرایط محیطی را داراباشد. در معماری بومی این منطقه که بیشتر اجزای آن از فرآورده های گیاهی ساخته شده است، مقاومت و استحکام ساختمان ها اهمیت و جایگاه زیادی دارد، حتی ممکن است این مهم از مصالح مدرن امروزی نیز بیشتر باشد.

معماری بومی، توسعه پایدار، اقلیم مرطوب ومعتدل، ساختمان